Ωσάν την ωραία Κοιμωμένη...

Ο κόσμος γύρισε ανάποδα κι εμείς τον ύπνο της όμορφης...

που τρυπήθηκε με το αδράχτι και κοιμήθηκε χρόνους εκατό...

Φοβάμαι μην είν' αργά σαν μας ξυπνήσει το φιλί του πρίγκιπα...

Καλή διεκδικητική (ζωής) Πρωτομαγιά!

Το γλυκό του κουταλιού...

Τα αχλαδάκια κερασμένα στη ρομαντική Ρεγγίνα που τα είχε πεθυμήσει από την προηγούμενη πικρή ανάρτηση.

(Αν δεν τα φάει όλα, δοκιμάστε κι εσείς και αν δε φτάσουν, φέρνω το τσουκάλι...)

Τότε που η φύση κάρπιζε και φούντωνε, τότε που ο πλανήτης έλαμπε σαν το νερό της πηγής, τότε που οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι και ευγνώμονες, βρέθηκαν κάτω από μια μεγάλη αχλαδιά μαζί και χώρια, μια νεράιδα και ένα παλικάρι.

Το παλικάρι  έγειρε στον ίσκιο της να πάρει μιαν ανάσα, το είδε η νεράιδα και πέταξε ως εκεί να του κάνει συντροφιά. 

Τα παλικάρι θαμπώθηκε από την ομορφιά της, ξέχασε τη δουλειά του και έμεινε να τη θαυμάζει.

Έτσι πέρασε η μέρα, έπεσε η νύχτα και το νεραϊδοκόριτσο έφυγε για τη χώρα του, εκεί που ποτέ δε νυχτώνει και ο νέος γύρισε στο σπίτι του να ονειρευτεί τη μαγεία που είχε ζήσει. 

Την άλλη μέρα και την ώρα που ο ήλιος ανεβαίνει στο πιο ψηλό τ’ ουρανού, ο νέος ξάπλωσε και πάλι στη μεγάλη αχλαδιά, ποθώντας η ψυχή του να ξαναδεί τη θεσπέσια νεράιδα. 

Την ίδια στιγμή μια μεθυστική μυρωδιά απλώθηκε γύρω, ένα δροσερό αγέρι φύσηξε και το νεραϊδοκόριτσο βρέθηκε στο πλάι τ’ αγοριού.

Από τότε, κάθε μεσημέρι το ίδιο γίνονταν και ο νέος ήταν πολύ, μα πολύ ευτυχισμένος. Ζούσε μόνο για την ώρα του μεσημεριού που οι δυο τους γεύονταν τους καρπούς της αχλαδιάς και απολάμβαναν τον ίσκιο της.

Κάποια μέρα ο πόθος τον έκανε ν’ απλώσει το χέρι του να τη χαϊδέψει, μα εκείνη αγέρας γίνηκε και ξέφυγε. Το παλικάρι μελαγχόλησε, και η μελαγχολία έγινε πόνος και ο πόνος τρυπούσε την καρδιά. 

Η νεράιδα το πρόσεξε και τον ρώτησε μια μέρα.

«Γιατί το πρόσωπό σου είναι σκυθρωπό, δεν είσαι πια ευτυχισμένος;»

«Δε με αφήνεις να σε αγγίξω, φοβάμαι πως κάποια μέρα θα μου φύγεις».

«Δε γίνεται ν' αγγίξεις μια νεράιδα, εμείς πετάμε εδώ, πετάμε εκεί, χαρίζουμε την ομορφιά, αλλά ζούμε σαν οπτασίες και όχι σαν αληθινές γυναίκες».

«Μακάρι να ήσουν γυναίκα» είπε ο νέος με αναστεναγμό.

«Υπάρχει ένας τρόπος, αλλά μόνον αν με αγαπήσεις πολύ και κάνεις για μένα κάτι που δεν έχει ξανακάνει άνθρωπος, να, σα να λέμε, να έφτιαχνες τα αχλάδια πιο νόστιμα απ’ όσο τα έχει γεννήσει η φύση», απάντησε η νεράιδα που κι εκείνης η καρδιά έκρυβε την αγάπη.

Ο νέος σα γύρισε στο σπίτι του το βράδυ, δεν έπεσε να κοιμηθεί, πώς ήταν δυνατόν να φτιάξει κάποιος, κάτι πιο νόστιμο απ’ ότι το έκανε η φύση; 

Κάθισε σε μια γωνιά της αυλής και σκεφτόταν, σκεφτόταν, μέχρι που τ’ αστέρια έσβησαν.

Πριν ανατείλει ο ήλιος, κάτι του ήρθε στο μυαλό, έτρεξε μέχρι το χωράφι, μάζεψε τους νόστιμους καρπούς  της αχλαδιάς, αγριόμελο από τη μεγάλη φτελιά-φωλιά ενός από τα σμήνη μελισσών που κατοικούσαν στο κοντινό δάσος και γύρισε βιαστικά να προλάβει να ετοιμάσει εκείνο που φαντάστηκε, πριν από το μεσημέρι...

Στο σπίτι, έπλυνε τα μικρά αχλάδια, έβαλε το μέλι και λίγο νερό να βράσει στο τσουκάλι, έριξε τα φρούτα μαζί με μυρωδικά που μάζεψε από τον κήπο και περίμενε…

Πέρασε λίγη ώρα και μοσχομύρισε ο τόπος, το μέλι έκανε φουσκάλες και λούστηκε με το χυμό των αχλαδιών κι εκείνα  ρούφηξαν τη γλύκα του μελιού, ήρθαν και γυάλισαν και  μαλάκωσαν… 

Το παλικάρι τράβηξε με το κουτάλι από το τσουκάλι ένα αχλαδάκι, το δοκίμασε και το πρόσωπό του έλαμψε και το στόμα του γλύκανε και το μέσα του αναγεννήθηκε.

Αυτό ήταν. Είχε ανακαλύψει τον τρόπο να κάνει πιο νόστιμα, τα νόστιμα φρούτα.

Σκέφτηκε πως το δικό του νεραϊδοκόριτσο θα δοκίμαζε κάτι που ετοίμασε ο ίδιος μόνο για κείνη, κάτι που κανείς άλλος δεν είχε σκεφτεί. Σκέφτηκε ακόμα, πως έπρεπε να δώσει ένα όνομα στην αλχημεία του, να την ονόμαζε “νεράιδα” , να την ονόμαζε “έρωτα”, να την έλεγε “ονειρεμένο αχλαδάκι”… 

Ξαφνικά του ήρθε στο μυαλό η γλύκα του μελιού και το κουταλάκι του και φώναξε.

«Το βρήκα, γλυκό του κουταλιού θα το πω και είμαι σίγουρος πως όλοι οι χωριανοί θα είναι πολύ περίεργοι να μάθουν τι σημαίνει αυτό το περίεργο όνομα»

Στο μεταξύ το μεσημέρι είχε φτάσει και ο νέος έτρεξε να συναντήσει τη νεράιδα του, κρατώντας το τσουκάλι με το γλυκό.

Σαν έφτασε, της πρόσφερε το γλυκό αχλάδι. 

Το νεραϊδοκόριτσο στην αρχή το γεύτηκε διστακτικά, μετά το έφαγε με λαχτάρα, ζήτησε περισσότερο και τρώγοντας έγινε πιο όμορφο, γλυκό κι ολόγλυκο, η καρδιά του χτύπησε ερωτικά, κοίταξε το αγόρι και μίλησε τρυφερά.

«Τώρα μπορείς να με αγγίξεις, δεν είμαι πια νεράιδα, έγινα γυναίκα αληθινή χάρη σε σένα που με ξετρέλανες με αυτό το μαγικό βοτάνι. Έκανες κάτι τόσο δύσκολο και άλλο τόσο υπέροχο για μένα.

Ξέρω πως το έκανες από αγάπη και για την αγάπη μόνο».

Από τότε, οι νεράιδες τρέφονται με γλυκά του κουταλιού, το ίδιο και οι κοπέλες που θέλουν να είναι τόσο όμορφες, όσο οι νεράιδες...

Ο “παράγων” άνθρωπoς...

Πόλεμος!

Επεκτατικός, ληστρικός, εμφύλιος, για “ανθρωπιστικούς λόγους”, πόλεμος οικονομικός με όλους τους “παράγοντες” υπολογισμένους, μνημόνια, σπρεντς, σουάπς, υποβαθμίσεις, “χορηγίες”, πωλήσεις και ξεπουλήματα, “νοικοκυρέματα”, αναδιαρθρώσεις, πτώχευση, ψαλιδίσματα των πενιχρών εισοδημάτων, με διαφωνούντες έναν ολόκληρο λαό και συμφωνούντες μεγαλοεπιχειρηματίες και  βουλευτές, περικοπές “άχρηστων κοινωνικών δαπανών”, αριθμοί σε μορφή δις να αυξάνονται και αριθμοί μονοψήφιοι να μειώνονται (αλλά δεν πειράζει, αφορούν μόνο τη μεσαία και προς τα κάτω κοινωνική τάξη), φτηνά εργατικά χέρια-δούλοι, ραδιενεργή μόλυνση,σχέδια επί χάρτου για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα εξολόθρευσης του πληθυσμού, θυμάμαι και τη γιαγιά μου που έλεγε «βγάτε σεις οι πεθαμένοι, να μπούμε μεις οι ζωντανοί» και ένα μόνον “παράγοντα” να μην έχουν συνυπολογίσει.

Τον “παράγοντα” άνθρωπο!

Ξαναθυμάμαι τη γιαγιά μου που με απειλούσε όταν της έτρωγα το γλυκό του κουταλιού.

«Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»

Βρε την άσχετη...

                                             Η αφεντιά μου ο... Φωστήρας

Αχ... να σας πω τον πόνο μου πάλι; 
Γιατί δεν μπορώ πλέον να συνδεθώ ως αναγνώστης σε μπλογκ;

Το σύστημα έχει αλλάξει και μου βγαίνει συνεχώς η σελίδα της Google, ενώ είμαι ήδη συνδεδεμένη με το λογαριασμό μου ή δεν παίρνω πρέφα και έκανα κουτουράδα;;;;
Πάσα απάντηση δεκτή...